ΝΟΜΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ, ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ
  • ΑΡΧΙΚΗ
  • ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
  • ΝΟΜΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
    • ΔΙΑΖΥΓΙΑ
    • ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΖΕΥΓΑΡΙΟΥ
    • ΔΙΑΤΡΟΦΗ
    • ΜΙΣΘΩΣΕΙΣ
    • ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ
    • ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ >
      • ΒΙΒΛΙΑ-ΘΕΩΡΗΣΗ
    • ΑΓΟΡΑΠΩΛΗΣΙΕΣ-ΔΩΡΕΕΣ
    • ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥΧΙΚΗ ΕΤΑΙΡΙΑ (ΝΕΟ)
  • ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ - ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ
  • ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
  • ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΣΤΟ ΓΑΜΟ
    • ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΖΥΓΙΟΥ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
  • ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
    • ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΕ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
    • TA ΣΚΛΗΡΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ >
      • Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ "ΕΚΣΤΑΣΗ"
      • KOKAΪΝΗ: ΣΤΟ ΔΙΧΤΥ ΤΗΣ ΑΣΠΡΗΣ ΣΚΟΝΗΣ
    • ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ
  • ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
    • ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΝΗΛΙΚΩΝ
    • ΑΙDS-HIV
  • ΠΙΝΑΚΑΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ (NEA)
  • ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
  • ΕΚΦΡΑΣΤΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ
  • ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΑ-ΔΗΛΩΣΕΙΣ
  • ΔΙΔΑΚΤΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

ΕΝ ΑΝΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑΣ

27/11/2012

0 Comments

 
Εν αναμονή μεγάλων καταιγίδων
http://pergadi.blogspot.gr/2012/11/blog-post_26.html

Σε κάποιο παλιό βιβλίο για τους ψαράδες διαβάζω:
Όταν αναμένονται μεγάλες καταιγίδες, συμβαίνει πάντοτε το ίδιο, μερικοί ψαράδες δένουν γερά τα καΐκια τους στην παραλία και τρέχουν να προφυλαχτούν στη στεριά, άλλοι πάλι βιάζονται να ξανοιχτούν στη θάλασσα. Τα καΐκια όταν είναι καλοτάξιδα, είναι πιο ασφαλισμένα στη φουρτούνα παρά στην παραλία.
Ακόμα και μέσα στις πιο μεγάλες καταιγίδες μπορούν να σωθούν από το έμπειρο χέρι του καπετάνιου, στην παραλία όμως ακόμα και σε πιο μικρές καταιγίδες θα κομματιαστούν από τα κύματα. Για τους ιδιοκτήτες τους αρχίζει τότε μια πάρα πολύ σκληρή ζωή.

Μπέρολτ Μπρεχτ - Ιστορίες
0 Comments

ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

20/11/2012

1 Comment

 
Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.

Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο: "Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!"

Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: "Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!" Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε: "Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ." Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου: "Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"

Και το βόδι απάντησε: "Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου! " Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον  κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!

Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι .... Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.

Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο. Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες.. Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!

Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό  στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε! Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.

Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ: Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..! όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο! είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ' αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή! ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας! είμαστε σαν τις ίνες ενός

υφάσματος.Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ.

Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..

Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..

Εμείς και τα  γουρούνια.

Εμείς και τα βόδια.

1 Comment

ΠΟΙΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ

19/11/2012

1 Comment

 
"Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς, να’ χει επτά πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;

Να' χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον ...κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν, ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν, δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού, συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον Ευρωπαίο,
στα δυο φορώντας τα πόδια που’ χει, στο' να λουστρίνι στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ»
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς, σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς

Δυστυχία σου Ελλάς, με τα τεκνά που γεννάς!
'Ω Ελλάς, ηρώων χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα;!"

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΡΗΣ    110 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ (1902)

1 Comment

ΠΟΙΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΓΓΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ...

11/11/2012

6 Comments

 


«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»
Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλων,
συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες∙ δε θα τολμούσα να πω φιλήματα∙
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»
Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα: καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες των ανθρώπων ή των θεών∙
Η μοίρα μου που κυματίζει ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι. 

Το φεγγάρι βγήκε  απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη∙
σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη,
τώρα πάει νά ‘βρει την Καρδιά του Σκορπιού,

κι όλα τ’ αλλάζει.
Που είν’ η αλήθεια; Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης∙
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.
Αηδόνι ποιητάρη, σαν και μια τέτοια νύχτα
στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ’ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους –ποιος θα το ‘λεγε;– η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου∙ την άγγιξα μου μίλησε:
«Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια» φώναζε.
«Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία».
Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά,
κι αυτό το ανάστημα ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα∙
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί στην όχθη ενός Δέλτα.                       
Και στην Τροία; Τίποτε στην Τροία – ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί. Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε
σα να ήταν πλάσμα ατόφιο∙

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.
Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας
στα σαγόνια της γης∙
τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φούσκωναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη
. Κι ο αδερφός μου;                        
Αηδόνι αηδόνι, αηδόνι,
τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους;
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»
Δακρυσμένο πουλί, στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών∙    
αν είναι αλήθεια πως κάποιος άλλος Τεύκρος,

ύστερα από χρόνια, ή κάποιος άλλος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος,
που ωστόσο είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.


Γ. Σεφέρης   "Ελένη"

6 Comments

ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ...ΖΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

10/11/2012

1 Comment

 
1 Comment
    Picture
    ΑΡΧΑΙΑ ΕΠΙΔΑΥΡΟΣ

    Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΡΙΑ ΤΟΥ BLOG

    «ουδέν ο μάγειρος του ποιητού διαφέρει, ο νους γαρ εστίν εκατέρω τούτων τέχνη»
    ΑΘΗΝΑΙΟΣ "ΔΕΙΠΝΟΣΟΦΙΣΤΑΙ"

    Archives

    November 2014
    November 2012

    Categories

    All

    RSS Feed

Powered by Create your own unique website with customizable templates.